Twórca pierwszego koncernu prasowego w Polsce. Sylwetka Bruno Kicińskiego Wyróżniony
- Napisane przez Dariusz Kotara
- Komentarze:DISQUS_COMMENTS
- wielkość czcionki Zmniejsz czcionkę Powiększ czcionkę
Dwudziestoletni młodzieniec wraz z równie młodymi towarzyszami zatrząsnął prasowym rynkiem warszawskim w pierwszych latach Królestwa Kongresowego. Stworzył pierwszy polski koncern prasowy, odmłodził warszawską prasę i jako pierwszy zaczął płacić autorom honoraria. Kim był?
W Lachowicach pod Stryjem, prawdopodobnie w 1797 r., na świat przyszedł Bruno, syn Piusa Kicińskiego herbu Rogala, publicysty, poety i polityka.
Już jako siedemnastolatek, przebywając we Lwowie, zainicjował swoje pierwsze czasopismo – miesięcznik Pamiętnik Lwowski.
Podróżował wspólnie z ministrami do Petersburga i uzyskał w nagrodę status wicereferendarza przy Radzie Stanu. Poza urzędowymi pracami i nauką oddawał się twórczości poetyckiej, dzisiaj już zapomnianej. Poza jednym wyjątkiem. Jego przekład Przemian Owidiusza jest cytowany i wznawiany nawet dzisiaj.
W 1817 r. Kiciński postanowił wydawać w Warszawie tygodnik. Już sam pomysł nowej inicjatywy prasowej wywołał spory szum. Trzeba bowiem wiedzieć, że w stolicy Królestwa, dwa razy w tygodniu ukazywały się dwie, nie dość że nudne, to jeszcze podobne do siebie - Pamiętnik Warszawski i Gazeta Wiejska. Brakowało periodyku poświęconego literaturze i rozrywce. Tygodnik Polski i Zagraniczny, bo taki tytuł Kiciński wybrał dla swojego czasopisma, zaczął wychodzić na początku 1818 r. i był pismem, jakiego Warszawa dotąd nie widziała. Redagowany żywym językiem, nie stroniący od szyderstw i złośliwości wobec „starej prasy”, zajmował się głównie literaturą, historią i teatrem. Szybko zyskał setki prenumeratorów, a rychło, wskutek krytyki Joachima Lelewela, skrócił tytuł do Tygodnika Polskiego.
Sam wydawca hojnie zasilał łamy pisma swoimi poezjami, podpisywanymi często kryptonimem B. H. K., czyli: Bruno hrabia Kiciński. Dla swojego przedsięwzięcia Kiciński uruchomił nawet drukarnię.
Najbliższymi współpracownikami hrabiego, redaktorami i autorami „Tygodnika” byli równie młodzi Teodor Morawski i Józef Brykczyński. W tym samym gronie po kilku miesiącach Kiciński postanowił uruchomić drugi tytuł – pierwszy, nie licząc efemerycznej „Gazety Rządowej” z 1794 r., warszawski dziennik. „Gazeta Codzienna Narodowa i Obca” swoim tytułem nawiązywała do organu patriotów z czasów Sejmu Wielkiego. Jej pierwszy numer ukazał się 1 października 1818 r. Niestety w warunkach ostrej cenzury i końca wolności słowa w Polsce Kiciński zrezygnował z wydawania pisma politycznego. Z końcem roku 1820 ogłosił prenumeratę na nowy dziennik. Tym razem poświęcony sprawom miejskim. I tak oto 1 stycznia 1821 r. wyszedł pierwszy numer „Kuriera Warszawskiego”, który przez ponad sto lat był niezwykle popularnym pismem, wręcz symbolem stolicy. Co ciekawe, przez pierwsze swoje lata dziennik ten wychodził zaledwie na dwóch stronach malutkiego formatu, a jego lektura zajmowała kilkanaście minut.
Kiciński zmarł w 1844 r. w Ojrzeniu niedaleko Ciechanowa. Jego zasługą pozostaje przetarcie szlaku nowoczesnym przedsięwzięciom prasowym. Pokazał, że odpowiednio prowadzone pisma mogą być dochodowym przedsięwzięciem. Stosował nowoczesną reklamę, umiał walczyć o czytelników, nie szczędził pieniędzy na dobrych współpracowników. Uwierzył, że Królestwo Polskie rzeczywiście będzie liberalnym państwem i to pokrzyżowało jego plany. Na kolejne koncerny prasowe przyszło trochę poczekać.