Od kilku lat mamy sytuację, w której bezrobocie przestaje być problemem dla gospodarki, ale pozostaje nadal problemem społecznym.

Mówiąc o polskiej kulturze, mamy z reguły na myśli tzw. kulturę wysoką. Szopen i Penderecki, Matejko i Olbiński, wszystkie dzieła i artyści, z których możemy być dumni na użytek wewnętrzny i zewnętrzny. Jakże wdzięczna to ścieżka promocji naszego kraju. Jednak w szerokim pojęciu kultury mieści się również to, co bardziej przyziemne, ale bynajmniej przez tę przyziemność wcale nie mniej atrakcyjne. To nasze narodowe tradycje, dziedzictwo obyczajów. Także kultura stołu. Mam wrażenie, że zbyt mało doceniamy jej promocyjną siłę.

Lepiej być zdrowym, niż bogatym – głosi ludowa mądrość. Ale nie trzeba wybierać, odwrotnie – jeśli my - Polacy - będziemy zdrowsi, będziemy także bogatsi. Wiemy doskonale, że zdrowie publiczne wprost przekłada się na kwestie materialne. Nie mówiąc już o tym, że stanowi jeden z kluczowych elementów rozwoju kraju, a obok edukacji jest niewątpliwie istotnym czynnikiem wpływającym na jakość kapitału ludzkiego.