To, co jeszcze niedawno z dumą określano jako „polskie czarne złoto", dzisiaj stało się raczej polskim bólem głowy. Przynajmniej polityków. Wszelkie plany reformy górnictwa muszą wziąć pod uwagę nie tylko ekonomiczny aspekt związany z kopalniami - czyli mówiąc najkrócej - to, aby do tego złota nie trzeba było zbyt wiele dopłacać. Tak samo ważne jest znalezienie najlepszej odpowiedzi na pytanie: jak zaplanować przyszłość dla węgla w kontekście olbrzymich zmian, które następują i będą następować w światowej energetyce. A to zadanie nawet bardziej dla naukowców, niż dla polityków.
W cieniu debaty o wsparciu polskich rodzin i o przedstawionym przez wicepremiera Mateusza Morawieckiego programie rozwoju odbywa się żmudny i niewdzięczny proces restrukturyzacji polskiego górnictwa. To, że uzdrawianie polskiego górnictwa nie stało się dotąd pretekstem do sporych politycznych awantur, jest akurat dobrą wróżbą dla całego procesu. Ten zaś rozłożony jest na długie lata i nikt nie powinien spodziewać się cudów od ręki.