Mówiąc o polskiej kulturze, mamy z reguły na myśli tzw. kulturę wysoką. Szopen i Penderecki, Matejko i Olbiński, wszystkie dzieła i artyści, z których możemy być dumni na użytek wewnętrzny i zewnętrzny. Jakże wdzięczna to ścieżka promocji naszego kraju. Jednak w szerokim pojęciu kultury mieści się również to, co bardziej przyziemne, ale bynajmniej przez tę przyziemność wcale nie mniej atrakcyjne. To nasze narodowe tradycje, dziedzictwo obyczajów. Także kultura stołu. Mam wrażenie, że zbyt mało doceniamy jej promocyjną siłę.

Coraz więcej firm, konkurując ze sobą cenami czy jakością, decyduje się jednocześnie na inwestycje w prestiż i zaufanie. To one, wraz z jakością, kondycją firmy i sytuacją na rynku, składają się na „dobrą markę”. Redakcja dziennika „Rzeczpospolita” przy współpracy z firmami Nielsen, Acropolis Advisory i Kantar Millward Brown, oszacowała wartość 330 polskich marek z różnych branż.  

Polskie marki, chociaż jeszcze dzieli je spory dystans do europejskich i światowych liderów, z roku na rok rosną w siłę. Najcenniejsze znaki towarowe, takie jak Orlen czy Biedronka, warte są już kilka miliardów złotych.